روایت از خانه
در یک خانه ۷۰ متری در شرق تهران، مادر خانواده صبح‌ها قبل رفتن سر کار، قابلمه کوچکی را پر از آب می‌کند: «برای شب که برگردیم، شاید فشار آب نباشه که برنج خیس کنیم.»
کودک خانواده می‌پرسد: «مامان یعنی مثل کارتون‌ها آب رو سهمیه‌ای میدن؟»
مادر سکوت می‌کند. سهمیه‌ای، یعنی بازگشت به روزهایی که هر قطره حساب داشت.
اما این فقط یک خانه نیست؛ تابستان امسال، ساکنان محله‌هایی مثل تهرانپارس، جنت‌آباد، یوسف‌آباد و خزانه از قطع ۲۴ تا ۴۸ ساعته آب و جریان قطره‌ای شیرها گفته بودند. آن روزها شاید حمل بر «مقطعی بودن» شد، امروز به زنگ خطر دائمی شبیه است.

تصمیم پشت پرده
کاهش ۸۴ درصدی بارش و سقوط بارندگی به فقط ۰.۵ میلی‌متر، مسوولان را به سناریوی «بدبینانه» رسانده است. سخنگوی صنعت آب هشدار داده: «برای تأمین آب پاییز در تهران سناریوی بدبینانه تدوین شده و کاهش فشار آب تا زمان پایداری منابع ادامه خواهد داشت.»
این جمله در عمل یعنی سیاستگذاران، به‌جای «پیشگیری»، حالا روی «مدیریت بحران» متمرکز شده‌اند.
تابستان امسال نیز دولت اعلام کرده بود ذخایر فقط برای چند هفته کافی است؛ همان هشدار جدی که به تعطیلی تهران در چهارشنبه یکم مرداد منجر شد.

اثر روی سفره
قطع آب یا افت فشار، فقط مشکل حمام و ظرف‌شویی نیست. اثرش مستقیم روی هزینه و زندگی خانوار می‌نشیند:
• افزایش خرید آب معدنی و هزینه ماهانه خانوار
• شست‌وشوی کمتر میوه و سبزی → ریسک بهداشتی و بیماری
• افزایش هزینه نظافت → خانه‌ها بیشتر با مواد شوینده خشک پاک می‌شوند
• فشار روی واحدهای کوچک صنفی (نانوایی‌ها، فست‌فودها، خدماتی‌ها)
• احتمال افزایش قیمت برخی کالاها و خدمات مرتبط با آب
در چنین شرایطی، مفهوم ساده است: هر دبه آب یعنی یک قلم حذف‌شده از سفره.
کم‌تر میوه، کم‌تر پروتئین، کم‌تر تفریح.
تشنگی شهر، آرام آرام سفره را خشک تر می‌کند.

توضیح سیاست
مسوولان امید دارند طرح انتقال آب طالقان بخشی از بحران را کم کند. اما هنوز هیچ پیش‌بینی دقیقی از وضعیت بارش‌های زمستان وجود ندارد.
احد وظیفه، رئیس مرکز ملی اقلیم نیز گفته بود: «پاییز امسال گرایش شدید به کم‌بارشی خواهد داشت.» تهران فعلاً در مرحله «دوام آوردن» است، نه «نجات یافتن»

چشم‌انداز
پایتخت ۲۳۸ ساله ایران، همان شهری که از ۱۱۶۵ شمسی تاج پایتختی را بر سر دارد، حالا بیش از همیشه به آسمان نگاه می‌کند. اما مردم به قفسه آب‌معدنی.
در این معادله، آسمان ممکن است دیر برسد؛ سفره اما هر روز کوچک‌تر می‌شود.