به گزارش اقتصادنامه به نقل از ایسنا، استانداردهای ملی نقش مهمی در تعریف مشخصات، روش‌های آزمون، الزامات کیفی و مستندات محصولات موجود یا در حال تولید در کشور دارند، از این رو این استانداردها با توجه به شرایط فنی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور تدوین می‌شوند و طی فرایندی مشخص و رسمی به تصویب می‌رسند.

پس از تصویب اولیه موضوعات در کمیته برنامه‌ریزی، فرآیند تدوین توسط متخصصان، ذی‌نفعان و با تشکیل جلسات کمیسیون فنی دنبال می‌شود. پس از نهایی شدن متن، استاندارد در کمیته ملی سازمان ملی استاندارد به تصویب نهایی رسیده و منتشر خواهد شد.

در این راستا در نخستین جلسه کمیته برنامه‌ریزی استانداردهای ملی فناوری نانو در سال ۱۴۰۴ با حضور نمایندگانی از گروه استاندارد و ایمنی ستاد نانو، دفتر تدوین سازمان ملی استاندارد، دانشگاه‌ها، شرکت‌های فعال در حوزه نانو و دیگر نهادهای ذی‌ربط پیشنهادهای این حوزه مورد بررسی تخصصی قرار گرفت و در نهایت ۱۵ عنوان استاندارد ملی جهت تدوین تصویب شد.

استانداردهای پیشنهادی در حوزه‌های متنوع فناوری نانو شامل مشخصه‌یابی نانو، نانورس، نانواشیاء، نانوگرافن، برچسب‌گذاری نانومواد، نانومواد سلولزی، خازن‌های الکتروشیمیایی، نانولیپوزوم‌ها، فناوری حباب‌ریز، تجهیزات پزشکی، عایق‌های حرارتی و ساختمانی، رنگ‌ها، نانوپوشش‌ها و پساب‌های صنعتی و زیست‌محیطی می‌شود. 

به نقل از ستاد نانو، امسال گروه استاندارد و ایمنی ستاد نانو، ۶ استاندارد محصول محور نیز در دست تدوین دارد. این استانداردها حوزه‌هایی مثل تجهیزات پزشکی، ایمپلنت، کاتالیست‌ها، پوشش‌های تزیینی، پساب صنعتی و رنگ‌های عایق حرارتی در صنعت ساختمان را پوشش می‌دهند.

استانداردهای محصول‌محور مجموعه‌ای از الزامات و مشخصات هستند که بر روی ویژگی‌ها و عملکرد نهایی یک محصول تمرکز دارند. این استانداردها به تولیدکنندگان کمک می‌کنند تا محصولاتی با کیفیت، ایمن و مطابق با نیازهای بازار تولید کنند. استانداردهای محصول‌محور می‌توانند شامل جنبه‌های مختلفی از جمله ابعاد فیزیکی، ویژگی‌های عملکردی، دوام، ایمنی و روش‌های آزمون و ارزیابی باشند.