براساس گفته‌های رئیس کمیته شفافیت شورای شهر، هزینه هر جلسه رسمی در سال ۱۳۹۷ حدود ۷۰۰ میلیون تومان بوده است. اگر همین رقم با تورم تجمعی سال‌های اخیر تعدیل شود، ارزش واقعی آن امروز به بیش از ۷ میلیارد و ۳۵۰ میلیون تومان می‌رسد.
این یعنی:
هر جلسه شورا ≈ ۷.۳۵ میلیارد تومان
هر ساعت جلسه ≈ ۳.۶ میلیارد تومان
و هر دقیقه جلسه ≈ ۶۰ میلیون تومان
عددی که نه از جنس سیاست، بلکه از جنس حساب و کتاب است.

چرا این عدد مهم است؟
تهران شهری عادی نیست؛ هر تصمیمی که روی میز شورا می‌آید، مستقیم بر آلودگی هوا، حمل‌ونقل، کیفیت زندگی، امنیت شهری و بودجه عمومی اثر دارد. در چنین شرایطی ۶۰ میلیون تومان در دقیقه فقط یک هزینه مالی نیست؛ شاخصی است از اینکه: آیا وقت صحن شورا به تصمیم‌های واقعی اختصاص می‌یابد؟ یا بخش زیادی از این «سرمایه عمومی» صرف تذکرهای خارج از دستور، مباحث شخصی و رفتارهای انتخاباتی می‌شود؟
وقتی هر دقیقه ۶۰ میلیون تومان ارزش دارد، هر موضوع بی‌ربط، هر انحراف از دستور جلسه، و هر تأخیر کوچک، معادل یک خسارت مستقیم به شهر است.

بستر قانونی
طبق بند «الف» ماده ۱۱۰ قانون شوراها، تذکرات باید مکتوب ارائه شود، خلاصه آن در صحن خوانده شود و متن کامل برای شهردار ارسال شود. این قانون برای جلوگیری از اتلاف وقت صحن طراحی شده است؛ اما آنچه در جلسات اخیر رخ می‌دهد، گاهی خلاف همین هدف است. ۶۰ میلیون تومان در دقیقه یعنی زمان صحن شورا فقط «زمان» نیست؛ بودجه عمومی شهر است. در شرایطی که تهران با فشارهای مالی و اولویت‌های فوری متعدد روبه‌رو است، این عدد یادآوری می‌کند که مهم‌ترین سرمایه‌ای که می‌تواند هدر برود، زمان تصمیم‌گیری است و هیچ‌چیز پرهزینه‌تر از تصمیم‌هایی نیست که دیر گرفته می‌شوند یا اصلا گرفته نمی‌شوند.