آمار رسمی، نشان می‌دهد نرخ رشدِ اقتصادی (با نفت) نسبت به مدت مشابه سال قبل فقط ۰.۱ درصد مثبت بوده؛ یعنی تقریباً ثباتی نسبی، نه جهش. اما وقتی نفت را از معادله حذف می‌کنیم، تصویر متفاوت می‌شود: تولید ناخالص داخلی بدون نفت، ۳۸,۱۸۹ هزار میلیارد ریال و رشد آن در مقایسه با سال قبل -0.5 درصد است.

در کدام بخش‌ها اقتصاد ایستاده است؟

•  بخش «صنایع و معادن» توانست با رشد ۰.۳ درصدی کمی خود را بالا بکشد.

•  بخش «خدمات» هم با رشد ۰.۵ درصدی جز معدود بخش‌های مثبت بود.

•  اما بخش «کشاورزی» با رشد منفی ۳.۰ درصد شرایط سختی دارد.

خروج نقد از ریشه؛ نشانه بحران

این داده‌ها یک هشدار پنهان دارند: وقتی رشد بدون نفت منفی است، یعنی اقتصاد کشور هنوز وابسته است به نفت. صنایع و خدمات شاید جلو رفته باشند، اما بخش‌هایی مثل کشاورزی آسیب دیده‌اند؛ یعنی زمین خشک شده، امید به تولید داخلی کمتر است و بخش بزرگی از اقتصاد واقعی در جای خود ایستاده است.

تولید ناخالص داخلی ۵۰,۶۵۸ هزار میلیارد ریالی با نفت، در کنار رشد اندک ۰.۱ درصدی، مثل یک تابلوی خاموش است: نشانه ثبات؟ یا نشانه‌ای از توقف رشد؟

رشد منفی در بخش بدون نفت شاید هشدارِ خاموشی باشد؛ هشداری که در آمار نمی‌کوبد، ولی در واقعیت حس می‌شود.

عدد، روایتگر است

۵۰,۶۵۸ هزار میلیارد ریال فقط یک عدد نیست — خلاصه‌ای است از سال‌ها تحریم، نوسان ارزی، تورم دو رقمی و ساختاری آسیب‌خورده.

وقتی این عدد در تیترها دیده می‌شود، یعنی اقتصاد ایران هنوز از نوسان و ضعف نجات نیافته است؛ یعنی پالایش ساختار اقتصادی لازم است، نه تزریق مقطعی نقدینگی.